Een Quickie met… Eline Snippe

Ha Eline, stel jezelf eens voor!
Ik ben Eline Snippe, 23 jaar oud en ik kom uit Oldezaal.

Hoe ben je begonnen met basketbal?
Hoewel ik nooit gebasketbald heb, overigens wel gevolleybald, leek basketbal mij eigenlijk altijd al wel een hele leuke sport. Voor mijn studie psychomotorische therapie zocht ik een leuke stage. Toevallig wist ik dat ze bij Be Quick een rolstoelteam hadden. Ik ben toen een half jaar lang, één avond in de week stage gaan lopen bij de club. Zo is het allemaal begonnen. Na mijn stage ben ik blijven hangen om omdat ik het een leuke groep mensen vond. Er is veel gezelligheid, iedereen kan meedoen, en je wordt er ook echt bij betrokken. Ik kwam namelijk zonder basketbalervaring binnen, maar ik kreeg wel een kans. Ik kreeg tips, mocht oefeningen uitproberen, en werd er erg bij betrokken.

Hoe is rolstoelbasketbal?
Eigenlijk is het helemaal niet zo anders als regulier basketbal. Of je nou de sport in een rolstoel beoefent of niet, je doet dezelfde oefeningen. Tuurlijk richt je het allemaal wel iets anders in. De sport is trouwens niet alleen voor gehandicapten. Je hebt bijvoorbeeld ook spelers met een chronische blessure. Iedereen kan meedoen, en dat vind ik ook het leuke aan rolstoelbasketbal!

Je hebt zelf ook weleens meegedaan; hoe is dat?
In het begin is het wel even wennen, maar na verloop van tijd wordt het wel normaal. Ik speel ook rolstoelbasketbal. Hier in Zwolle en in Hengelo, een dubbele competitie. Wat betreft hetzitten-aspect, dat heb ik eigenlijk niet eens door. Ja, je zit natuurlijk in een rolstoel, maar het is net zoals je je basketbalschoenen aantrekt aan het begin van een wedstrijd. Eigenlijk zou iedereen het eens moeten proberen. De reacties van de mensen die het voor het eerst doen zijn altijd erg leuk.

Wat vind je het leukste aan het trainen van de rolstoelers?
Om het plezier te zien bij de kinderen. Je ziet ze groeien en ontwikkelen, van een individu naar echte teamspeler. Ze kunnen steeds beter meekomen. Je ziet toch vaak dat ouders veel voor ze doen, maar op een gegeven hoor je ze dan ook zeggen: ‘Nee mam, dat doe ik zelf wel’. Ze ontwikkelen zichzelf ook echt als mens.

Voor zowel de spelers als de club is het heel fijn dat er mensen zoals jij zijn. Die zo’n taak op zich nemen. Ik denk dat ik wel mag stellen dat je belangrijk voor de club bent.
Nou, zo zie ik dat zelf niet echt. Ik doe wel veel, maar ik vind het ook hartstikke leuk om te doen. Het geven van clinics, nieuwe leden werven, contact hebben met de gemeente Zwolle, bekendheid geven aan het rolstoelbasketbal, dat is harstikke leuk. Dit seizoen willen wij graag uitbreiden. Momenteel spelen we samen met Hengelo in de competitie. Het zou leuk zijn als we op een gegeven moment genoeg spelers hebben om zelfstandig te kunnen spelen. In het begin hebben we helaas niks gewonnen, maar de verschillen worden steeds kleiner. Dus we gaan ervoor om dit seizoen wel een paar wedstrijden te gaan winnen. We hebben laatst al wel van een Belgische club gewonnen, en hopelijk binnenkort ook eens van een Nederlandse!